आपल्या ज्या शिष्यांचा श्रीरामकृष्ण ‘ईश्वरकोटी’ म्हणून उल्लेख करीत असत त्यातील स्वामी प्रेमानंद हे एक होत. स्वामी प्रेमानंद म्हणजे जणू घनीभूत पावित्र्य. श्रीरामकृष्ण म्हणत : ‘बाबूरामाची हाडे देखील पवित्र आहेत!’ साधना व तपस्या यात निगम्न असलेल्या स्वामी प्रेमानंदांच्या जीवनात इ.स. 1898 पासून युगप्रयोजनानुसार एक नवीन अध्याय सुरू झाला. नवप्रतिष्ठित रामकृष्ण-संघाच्या प्रथम आलमबाझार येथील व पुढे बेलुर मठातील मुख्यालयाच्या व्यवस्थापनाची जबाबदारी स्वामी विवेकानंदांनी आपल्या या प्रिय गुरुबंधूवर सोपविली. स्वामी प्रेमानंदांनीही ती समर्थपणे पेलून आपल्या या दिव्य जीवनाने व अमृतमय वाणीने मठातील नवागत साधकांची व गृहीभक्तांची जीवने, त्यांनी श्रीरामकृष्ण-विवेकानंदांच्या भावादर्शाच्या मुशीत घालून घडविण्यास सुरुवात केली. या काळातील मठातील साधू व येणारे भक्तजन प्रेमानंदांच्या प्रेमप्रवाहात सुस्नात होत, त्यांच्या प्रासादिक वचनांचे पान करीत व त्यातील दिव्य अमृतकण लाभून तृप्त होत. यातील बहुतेक प्रसंग बेलुर मठातील तेव्हाच्या मंदिराच्या पूर्वेस असणार्या इमारतीतील अतिथि-कक्षात घडले आहेत. काही या कक्षाला लागून असलेल्या गंगेसमोरच्या व्हरांड्यातील आहेत.